Vertraagtijd

 Tjonge, wat leuk om weer eens een blog te schrijven! Geen idee of iemand het leest omdat ik zolang absent ben geweest, maar het typen geeft me al plezier, dus al is het alleen voor mezelf, ook prima :-) (kan ik oefenen voor dat boek dat ik ooit nog wil schrijven, haha).

Misschien komt het door het jaargetijde (gezellig, binnen, knus) dat ik behoefte heb om weer te gaan schrijven... Maar nee, dat kan niet de reden zijn, van de zomer vond ik het ook heerlijk om een vakantiedagboek bij te houden (moet ik ook eens een blog over schrijven, #onthouden).

Ik denk eigenlijk dat het het langzamere ritme van een blog is in vergelijking met Instagram. Het verhaal blijft hier gewoon staan, bovenaan de pagina, tot ik weer zin heb om te schrijven en het 1 plaatsje opschuift naar beneden. Ha, hoe anders is dat op IG! Daar is het meer zoals de artikelen in de krant: even nieuws en dan onderin de kattenbak.

Ik voel altijd een soort gehaastheid bij het scrollen door de foto's op Insta, ben ik de enige? Veel mensen nemen zelfs de tijd niet meer om het hartje aan te klikken, alleen nog kijken! Maar hoe moet dat als ons hart er niet meer bij betrokken is? Haha, woordgrapje ;-)

Ja, dat zal het zijn; ik heb behoefte aan iets rustigers... Voor erbij hoor, want ik ga niet stoppen met IG, nee joh. Just take my time!

We zijn 2 maanden geleden verhuisd (blij!) en ook daarin moet ik iets rustiger aan doen. Ik moet accepteren dat niet alles volgende week af kan zijn, dat ik niet een heel huis kan schilderen in 2 weken, dat niet alles perfect is voordat er vriendinnen op bezoek komen... Kan ik dit loslaten en gewoon genieten van elk dingetje dat wel af komt? Van elke doos die ik wèl uitpak (in plaats van zuchten over de 50 dozen die nog op de vliering staan, lang leve de vliering!)? Ik ga het echt proberen want al dat harde rennen is niet goed voor me merk ik.

Het was een heel drukke zomer voor ons en het is goed om even af te remmen. Om de tijd te nemen voor de dingen die ik doe. Om een taart te bakken... (#carrotcake)

Om een boek te lezen... (Jill Mansell "Stuur me een berichtje")

Om een langzame lunch te maken, yum!

Ok, ik voel me al véél relaxter nu ik dit de wereld in heb gestuurd.

"She watched the ice flowers on the window pane fade... Her eyes slowly closed in the cinnamon scented bubbles and the soft darkness told stories to the laughing moon." Kijk, degene die dit schreef weet van ontspannen!

Tot gauw, het was leuk!